Ίσως και να μην μάθουμε ποτέ πώς θα ήταν η ζωή μας αν δεν είχαμε κρατήσει τα ενθύμια από το παρελθόν.

Μερικές φορές ξεχνάμε, μέσα στη φόρα του σήμερα, πόσα πρόσωπα και στιγμές μπορεί να θυμίζουν τα μικροπράγματα που διαλέξαμε να κουβαλάμε μαζί: τα άκακα μαγνητάκια των πρώην στο ψυγείο, φωτογραφίες άχαρων συνευρέσεων στα σόσιαλ, βιβλία και ταινίες από φίλους που ξεμακρυναν. 

Στέκονται ενίοτε σαν τους τάφους των νεκρών, στους οποίους βάζουμε φρέσκα λουλούδια για να κρατήσουμε τη μνήμη τους ζωντανή.

Και οι μνήμες στέκουν σαν φόροι τιμής, σαν μαθήματα, σαν ένδοξες στιγμές, σαν τρανά παραδείγματα προς αποφυγή.

Όταν, όμως, το αύριο έρχεται να σε ρωτήσει πού πας, πόσο νόημα έχει να λέμε πάντα “εκεί που πήγαινα και χθες”;

Κάποτε καλούμαστε να στρίψουμε. Τότε οι άνθρωποι που πήγαιναν ευθεία μαζί μας πληγώνονται και σοκάρονται και κλωτσάνε και απορρίπτουν. Και δείχνουν με το δάχτυλο ένα παλιό σουβενίρ, αυτό που βλάσφημα προσπερνάς, αντί να σε βοηθήσουν να γυρίσεις το τιμόνι.

Δεν πετάμε τα μαγνητάκια, δεν σβήνουμε τα παλιά αρχεία, δεν χαρίζουμε τα παλιά CD. 

Μερικές φορές, όμως, οι αναμνήσεις θα πρέπει να έχουν κι αυτές το δικαίωμα να ξεχαστούν, να κάνουν το ταξίδι τους στα βάθη του χθες, τινάζοντάς μας μπροστά, σε μέρη που ίσως να μην φτάναμε μαζί τους.