Το πάρτυ στην Ταϋγέτου είχε ζεσταθεί πολύ και τα φώτα έμοιαζαν πολλά. Τα έσβησα όλα και πήρα στο χέρι έναν φακό που τον κουνούσα πάρα πολύ γρήγορα κάνοντας τα DIY φωτορυθμικά. Το φως του φακού έφερνε ζάλη πάνω στο αλκοόλ, οι Underworld στην διαπασών, τα τακούνια στα μάρμαρα.

Ξαφνικά φάνηκε ότι ήμασταν όλοι στον αέρα. Καμία σόλα δεν ακουμπούσε το πάτωμα εκτός από αυτές των καπνιστών στο μπαλκόνι και κάποιων στον καναπέ. Ο φακός φώτισε το ταβάνι και στο διάστημα μισού beat έριξε το φως μου δίπλα μου.

Εκεί ήταν εκείνη, ρίχνοντας την πλάτη της μπροστά, πάντα τέλεια ντυμένη, πάντα κομψή, με το μουσικό της γούστο που δεν έχρηζε αμφισβήτησης, σε μια σκηνή χορευτικής έκστασης. Ίσα που την έπιασε το μάτι μου την ώρα που ζούσα εκείνη την στιγμή.

Και τότε, μέσα στην σκέδαση του στροβοσκοπικού εφέ, ήταν πια ξεκάθαρο:
στους πίνακες της Νίνας Κοταμανίδου χορεύαμε πάντα εμείς.

We were never being boring / We had too much time to find for ourselves.

Πορευόμενοι με αυτή την τυφλή εμπιστοσύνη στην τέχνη, ήμασταν εμείς οι χαρακτήρες των πορτρέτων των πάρτυ μας.

Ένα Σάββατο βράδυ, μπαίναμε στα κάδρα της με την προοπτική της εικαστικής αθανασίας και έτσι θα μέναμε για πάντα εκεί :
νέοι, κεφάτοι και υγιείς – αιωρούμενοι, ανάμεσα σε δυο beat.

Στην μνήμη της Νίνας Κοταμανίδου

In art we trust.