Μια μέρα ξυπνήσαμε και η Ακρόπολη δεν ήταν εκεί.

Οι φωτογραφίες είχαν όλες σβηστεί, τα βιβλία της γραμματικής του Τριανταφυλλίδη ήταν όλα άδεια, οι σταυροί στα βουνά εξαφανισμένοι και κανένας δεν θυμόταν τα παιδιά και τους προγόνους του.

Οι γονείς μας ήταν ξένοι. Και οι ξένοι, υποψήφιοι γονείς.

Ήμασταν σαν βάρκα χωρίς κουπιά στον ωκεανό.

Επικράτησε ο απόλυτος πανικός.

Φιλόλογοι έκαναν χαρακίρι, αρχαιολόγοι έφυγαν για την Αίγυπτο και την Αμερική, και οι σύλλογοι γονέων και κηδεμόνων έκλαιγαν έξω από σχολεία. Το αντίστοιχο κομμάτι της Wikipedia βγήκε offline.

Και τότε, 
μέσα στην απίστευτη βοή από μανάδες που έσκουζαν, 
από ραπτομηχανές που έραβαν σημαίες 
κι από εξοργισμένους τουρίστες που ζητούσαν τα λεφτά τους πίσω, 
έγινε το αδιανόητο:

κάποιοι σκέφτηκαν για πρώτη φορά πώς θα ήθελαν να είναι η ζωή τους.