Εδώ και εβδομάδες, σχεδόν κάθε φορά που κατεβαίνω να πάρω τη μηχανή μου, μια αράχνη έχει φτιάξει έναν ιστό ανάμεσα στη χειρολαβή και τον καθρέφτη.

Όχι κάτι μικρό, έναν ολόκληρο ιστό, ατελείωτες κλωστές που δένονται περίτεχνα και κάνουν κάτι που εκείνη ξέρει.

Προκειμένου να φύγω της χαλάω τον ιστό κάθε μέρα και τον αφήνω να φύγει στον αέρα.

Μετά την τρίτη φορά άρχισα να σκέφτομαι “καλά, χαζή είναι; Κάθεται και κάνει το ίδιο αφού ξέρει ότι στο τέλος θα έρθω εγώ να της το χαλάσω;”

Χωρίς να έχω απάντηση, καβαλάω κάθε μέρα ένα αυτοκινούμενο όχημα που φτιάχτηκε με δεκάδες άγνωστα κράματα μετάλλων και πλαστικά, από Γερμανούς εργάτες, και το οποίο καίει ένα καύσιμο που ήρθε από την έρημο και το οποίο περιμένουμε να τελειώσει και οδηγάω στους δρόμους της Αθήνας, περιμένοντας κάποια αναγνώριση επειδή είμαι έξυπνος και ευέλικτος και ανήκω σε ανώτερο είδος.

#humankind